Middlesex

Middlesex-Jefreya Eugenidesa to opowieść o genie, który ujawnia się w trzecim pokoleniu.Historia hermafrodyty.Książka arcyciekawa,sprowokowała mnie do rozmyślań o moim rodowodzie. Zawsze twierdziłam,że odziedziczyłam po rodzicach same najgorsze cechy. Żeby się nie użalać wymienię tylko dwie, po ojcu-nadwrażliwość objawiającą się nadmierną projekcją, po matce-wrzodem na tyłku wyskakującym z powodu stresowych sytuacji. Siostry jakby na tym dziedziczeniu lepiej wyszły, choć i one narzekają. Podczas doraźnych spotkań zwanych "kółkiem różańcowym" przy wcale niedoraźnych "wściekłych psach" gdaczą jak kury o niewygodnej spuściźnie rodziców. Znalazły winowajców nadwagi.

Solidarnie powielamy też losy naszych babć, dziadków i rodziców o czym mowa w naszym reportażu, który zdecydowałam się przytoczyć, w nadziei,że nikt tego jednak czytał nie będzie.Jej portret

Jesteśmy siostrami. Wychowywałyśmy się w jednym domu rodzinnym. Mamy tę samą matkę i ojca. Wpojono nam te same wartości. Spotykamy się w wolnej chwili, by podzielić się swymi sukcesami i porażkami. Wspólnie szukamy najlepszych rozwiązań w trudnych dla nas sytuacjach. I właściwie to nawet nie ta troska i pomoc nas tak bardzo zbliża, ale świadomość, że mamy siebie, że jest ktoś na kogo można liczyć i z kim można się tym wszystkim podzielić. Chociaż jesteśmy w różnym wieku i nasze życie poukładało się inaczej to jest coś co nas łączy - wszystkie jesteśmy kobietami i wszystkie staramy się odnaleźć szczęście, a może tylko spokój…
W niedzielę znowu miałyśmy siostrzany wieczór. Każda opowiadała o minionym tygodniu.

AŚKA
Ciemnowłosa kobietka, najbardziej podobna do mamy, troszkę po trzydziestce z dwoma fakultetami na koncie i z własną rodziną, dwóch synów 7dmio i 15latek. Nauczycielka.
Jak mówi, każdego dnia do dwudziestej jest sama, do lekarza z dziećmi idzie sama, na ślubowanie młodszego sama. Nigdy nie jest pewna, czy jej mąż wróci do nich z pracy, czy nie zacznie od kłótni, czy położy się i będzie udawał, że go nie ma. Czasem nie wraca, bo się zdenerwował. Sama nie wie, czy to, co wtedy czuje to ulga? a dzieci? Na szczęście daje pieniądze. Jej pensja wystarcza tylko do dziesiątego. A dzieci powinny uczyć się języków, starszy musi dostać aparat na zęby. Ciągle zastanawiam się jak długo starczy jej na to cierpliwości. Przeszła depresję, taka prawdziwą. Pełno w niej niezgody na to co jest.

Poniedziałek
Aśka wie, że jej powrót do zdrowia zależy od atmosfery w domu. Czuje się źle, ciągle jest jej niedobrze, a do tego jeszcze poczucie, że zmarnowała życie, a czas tak pędzi. Coś jest nie tak z prolaktyną. Robi rezonans. Wynik pokaże przyczynę problemu. Po szkole ugotuje obiad, i pomoże dzieciom w lekcjach. Młodszego jeszcze trzeba zawieźc na angielski i odebrać. W drodze powrotnej wstapią do pijalni czekolady. Synek dostał dziś od pani „uśmiech” zasłużył na nagrodę.

Wtorek
To będzie straszny dzień w pracy. Po południu sprawdzi klasówki dwóch klas. Starszy denerwuje się swoim sprawdzianem. Zapowiada się długi i męczący tydzień. Nie chce jej się o tym myśleć. Dzieci idą spać, ona czyta do późna. Męża nie ma, nie wrócił dzisiaj na noc.

Środa
No i masz, kolejne zmartwienie, zmarła opiekunka młodszego. Jakie to niesprawiedliwe, miała tylko pięćdziesiąt lat. W pracy sześć trudnych godzin z równie trudną młodzieżą. Nie może się doczekać kiedy ten dzień minie. Potrzebuje trochę czasu dla siebie, trzeba też doprowadzić mieszkanie do porządku. I odrobić lekcje z młodszym, trochę czasu upłynie, zanim będzie je robic sam.

Czwartek
Aśka czuje napięcie w całym ciele. Zastanawia się jak sobie kiedyś radziła ze stresem? Rozmyśla, jak to będzie za dwa lata, gdzie będzie pracować, jak będą wyglądać jej kontakty z mężem? Czy będą nadal razem? Coraz trudniej to sobie ułożyć. W jej planach na przyszłość nie ma męża. Tak zresztą, jak nie ma go w ich życiu od jakiegoś czasu. Postanawia, że będzie uczyć w tej samej szkole, za kilka miesięcy skończy trzeci kierunek, starszy zostanie licealistą, młodszy – marzy- będzie świetnie mówił po angielsku. W tych swoich planach jest szczęśliwa. Planuje czas na kawę z koleżanką.

Piątek
Cały dzień z młodszym i ospą wietrzną w domu. Aśka uświadamia sobie, jak dużo traci z jego dzieciństwa, czas ucieka między pracą a domem. Ustawianie samochodów i przyklejenie taśmą, żeby nie odjechały to fajna zabawa. Mąż przed telewizorem. Późnym wieczorem sprawdza zaległe prace uczniów. W przyszłym tygodniu trzydniowy kurs od środy po południu.

Sobota
Starszy od trzech dni bez apetytu. Aśka zastanawia się - amfetamina czy pierwsza miłość?! Starała się go przygotowac do samodzielności. Wydaje się dojrzały. Czy sprawdzi się jej wychowywanie? Młodszy też potrzebuje uwagi, czy będzie uważna za dwoje?

Niedziela
Spojrzenie w lustro uświadamia jej, że czas ucieka, 36 lat i siwe włosy. Wizyta u fryzjera we wtorek. Dziś za to imieniny Julii, wieczorem spotka sie z siostrami. Pojedzie, choc to 70 km na spotkanie. Opowie, co u niej słychac.

JULIA
Szczupła, delikatna, krucha i ładna 30stolatka (wygląda młodziej). Ma za sobą nieudane małżeństwo i kilka niezbyt trafionych romansów. Dzieci nie ma. Trochę znerwicowana. Z zawodu prokurator.
Dni spędza w pracy, popołudniami zaszywa się w domu lub spaceruje. Lubi oglądać filmy i słuchać jazzu.
PoniedziałekOtwierają się drzwi. Znajomy funkcjonariusz prosi o legitymację. Zostawia telefon komórkowy. Następne drzwi, brama i długi korytarz ogrodzony siatką. Kolejny funkcjonariusz sprawdza legitymację. Przejście do pokoju przesłuchań, wyjmuje akta. Wchodzi młody chłopak, 19lat. Przedstawia mu zarzut ucieczki z zakładu. -Dlaczego uciekłeś? – pyta. -Do dziewczyny. Musiałem sprawdzić czy na mnie czeka - odpowiada tamten. Proponuje karę bezwzględną. Chłopak prosi o zawiasy, ale mu nie ustępuje. Ostatecznie chłopak się godzi. Następny. Za co karany? Z „dziesiony” (to dawny rozbój). Nie przyznaje się, nikogo nie bił wyjaśnia. Julia słucha i protokołuje, w końcu zaczyna zadawać pytania. Ten plącze się w wyjaśnieniach, staje się agresywny. Julia podnosi głos. -Ale ja pani prokurator naprawdę nikogo nie pobiłem, to on zaczął a ja będę tu siedział do usranej śmierci – mówi z wyrzutem aresztowany.Za bramą oddycha głęboko. Las, świeże powietrze. Tydzień temu przestała palić. Nareszcie może poczuć zapach wiosny, ale zapalić też by się przydało. Czuje się zmęczona. WtorekStoi przed drzwiami. Na podłodze po jednej stronie torba z zakupami, po drugiej teczka wypchana aktami. Szuka kluczy. Otwiera drzwi i z ulgą wchodzi do mieszkania. Szybko się przebrać, coś zjeść i na siłownię. Przedtem odsłuchuje automatyczną sekretarkę: „Nie masz honoru, zmarnujesz życie mnie i jemu. Myśl dziewczyno.” Julia opada na krzesło i myśli. Nie idzie na siłownię. Kładzie się do łóżka i przykrywa głowę kołdrą, chce zasnąć i nie myśleć. Przeczekać. ŚrodaNatrętny dzwonek do drzwi. Zrywa się na równe nogi, zegarek, wskazuje za 10 siódma. To mama: -Jak się czujesz? Dlaczego nie dzwonisz, nie przychodzisz? -Nie mam czasu – odpowiada Julia. Chce by zostawić ją w spokoju. Już dwa lata po rozwodzie, już jej przeszło, zapomniała, nie myśli o nim. Jest przecież Norbert. Zastanawia się, czy dobrze robi: facet o 13 lat starszy, żonaty. Z zamyślenia wyrywa ją pytanie: -Pani prokurator jakie wnioski? Powrót do pracy. W domu znowu będzie rozmyślac. CzwartekDzwoni Małgosia. Szczebiocze cały ranek. Dobrze, że nie ma wokandy. Wszystkie w ciąży. Jakie wszystkie, przecież Julia nie. Burczy coś lub w ogóle nie odpowiada. Nareszcie skończyła... Niech rozmawia z tymi, co w ciąży. To Julia chciała mieć dziecko, nie ona. Dzwoni Norbert. Przekonuje, że on też chce dziecka, to co, że ma już dwoje, są już dorosłe. Tylko jak to zrobic, mieszkają 500 km od siebie. Ona się nie przeniesie, a on z sądu nie odejdzie. Norbert twierdzi, że będzie dobrze, choć z żoną nie rozmawiał. Mówi, że wyprowadzi się z domu, ale ona wie, że to dla niego trudne. Julia waha się. Wchodzac do wanny powtarza ze złością: "to trudne". Kąpiel uspokaja. Fajnie jej samej. Za chwile przeczyta w gazecie o pokoleniu egoistycznych trzydziestoletnich. Później włączy "Buntownika z wyboru” i rozpłacze się. PiątekJulia siada przy laptopie. Jest 22.00. Miała napisać apelację. Napisze w sobotę. Asia jest na gadu-gadu. -Asiu co mam robić? Czy mogę rozbić czyjeś małżeństwo? Oni przecież mają dzieci, ślub kościelny. Przecież przyrzekałam, że ja tego innej kobiecie nie zrobię, wystarczy, że mi zrobiła… - Myśl o sobie... - odpowiada Asia. Po co pytała? Wszystkie opłakiwały z nią jej sześcioletnie małżeństwo, wie, że chcą tylko jej szczęścia. Znowu telefon. Kocha ją, całuje, zadzwoni, by powiedzieć dobranoc. Julia się złości. Chce, żeby zostawił ją w spokoju. Tylko ta samotność… A dziecko? Przecież tak o nim marzy... Czy ona nie ma prawa do szczęścia. Chwilę później wysyła mu smsa: „Kocham Cię”.
SobotaNareszcie święty spokój. Przeciąga się, jeszcze w piżamie. Telefon: -Dzień dobry. Tu dyżurny. Pani prokurator. Był wypadek na siódemce. Przyjechać po panią? Policjant będzie za 10 minut. Zimno. Ogląda zwłoki. Młodzi ludzie. Szkoda. Robi swoje i prosi by ją odwieziono. Jest już 15.00. Prosi Norberta, by przyjechał. Ten nie może, za daleko. Czeka ją kolejny samotny wieczór. Na szczęście Małgośka wpada jak burza i wyciąga ją do kina-Widziałam twojego byłego, jest szczerbaty i łysy. Trzeba to opić - mówi. NiedzielaObiad u mamy. Julia przynosi tort. Słucha piosenek, toastów i życzeń. Od mamy słyszy ostrzeżenie. Nie pij.. Przecież nie pije Codziennie drink na poprawę humoru albo piwo. Eee.. da sobie radę, przecież tak duzo nie pije, mama przesadza. Jutro zero alkoholu. Proponuje przenieśc sie do jej mieszkania.

KIKA
Naprawdę Karolina, ale od zawsze mówimy na nią Kika. 26 lat. Rok temu wyszła za mąż. Planują dzieci. Marzy im się dom z ogrodem, już kupili działkę. Karolina robi staż w szpitalu i przygotowuje się do LEP -u. Wrażliwiec. Dni spędza w szpitalu. Popołudniami uczy się, albo wspólnie z mężem gotuje. Czuje się szczęśliwa.

PoniedziałekCzyta ginekologię. Chce już mieć dziecko. Zawsze, gdy otwiera tę książkę, wyobraża sobie, jak będzie wyglądało. Chyba już jest gotowa zostać mamą. Już wie, że weźmie, co dadzą: chłopiec, dziewczynka, zdrowe czy chore. Już się nie boi, że będzie grube jak rodzice. Tylko, że jak zda ten przeklęty egzamin, będzie musiała na jakiś czas zapomnieć o dziecku. Najpierw praca. Przynajmniej przez rok. Ale gdyby tak nie zdała….
Wtorek
Jeszcze tylko parę dni. Chce zdać. Wszystkie egzaminy zdawała do tej pory na piątki. A zresztą, czym tu się przejmować. Nie boi się o przyszłość. Z pracą zawsze sobie poradzi. Żeby tylko wszyscy byli zdrowi.

Środa Jeszcze tylko ten jeden cholerny egzamin i będzie mogła naprawdę zacząć żyć. Uczy się już trzy miesiące. Tak naprawdę to już siódmy rok, Sześć lat studiów i rok stażu. Przez te wszystkie lata każdy, nawet najmniej ważny egzamin był stresem. Tym jednym się nie przejmuje. Chyba już trochę dorosła. No i ma Krzyśka.
Czwartek Cały dzień w Warszawie z koleżanką. Tamta po studiach wyjechała do Anglii. Jest architektem. Pracuje w swoim zawodzie. Jest w Londynie już od dwóch lat i ciągle nie może sobie ułożyć życia. Spotykała się nawet z kilkoma facetami, ale to chyba jakiś inny gatunek, na pewno inna kultura. Tamta zazdrości, że ona ma już wszystko poukładane. Rok temu, gdy wychodziła za mąż, to ona zazdrościła tamtej, że może jeszcze tyle zrobić, tyle zobaczyć, spotykać się ciągle z nowymi ludźmi. Teraz już nie zazdrości. Ma naprawdę fajne życie. Jest szczęśliwa. Tylko boi się głośno o tym mówić. Obawia się, że za łatwo jej to przyszło i czasem w głowie przemyka myśl, że kiedyś i ona będzie musiała za ten spokój zapłacić.
PiątekCzyta onkologię. Ciągle się martwi, że ktoś bliski zachoruje. To chyba największy minus tych studiów i tego zawodu. Najchętniej by wszystkich sama przebadała, żeby mieć pewność, że nic im nie jest. Planuje zrobić kalendarz badań profilaktycznych. Na razie obdzwania i wypytuje wszystkich, czy nie mają niepokojących objawów.
SobotaKrzysiek jest najlepszym mężem na świecie. Ona się uczy, on sprząta i gotuje. Na dodatek robi się coraz przystojniejszy. Albo to ona jest coraz bardziej zakochana. Myśli, że będą szczęśliwi. Musi im się udać. Jest im ze sobą coraz lepiej. Głupio jej o tym opowiadać, nie chce chwalic się swoim szczęściem. Zawsze któraś przeżywa mniejszą lub większą tragedię. Mysli, że kiedyś wszystkie sobie ułożą to życie. Oczyma wyobraźni widzi, jak się spotykają na kawie i śmieją jak kiedyś w dzieciństwie.NiedzielaJulia ma imieniny. 2,5 godziny w jedną stronę, ale warto było. Już dawno się tak nie wyśmiała. Karolina wspomina, jak Asia robiła kiedyś kaszę na mleku. Zawsze zostawiała grudki. Dzisiaj Asi syn ma 15 lat - tyle co ona wtedy. Ciekawe czy w ogóle wie, jak się robi kaszę na mleku? Patrząc na siostry Karolina czuje, ze bardzo chce, żeby sobie wszystko poukładały. Żeby wszystkie mogły mieć normalne życie, dzieci, prace…


JA
Ania. 24 lata kończę za miesiąc. Magister filologii. Licencjat z języka. Nauczycielka. Kilka nieudanych związków, romansów, zawodów... Dzień mija mi w szkole. Uczę angielskiego od dwóch miesięcy. Później też nie mam na nic czasu - pisanie planów wynikowych, sprawdzanie prac, bieganie na ksero i czasem na obiad do mamy.

Poniedziałek
Czuje się jak bohater filmu „Dzień świra”, budzę się ze słowami „orzesz k……”. Nowy tydzień. Na 6 lekcji tylko jedna z normalną klasą. 3 z moją – już się boję. Ale i tak jest lepiej niż na początku. Pierwszy tydzień w szkole był najdłuższym, jaki miałam w życiu. Myślałam, że nie dam rady, wracałam z płaczem do domu. Tymczasem mija drugi miesiąc i z każdym dniem jest lepiej. Czasami tylko wołam na ratunek dyrektorkę. W piątek obroniłam prace magisterską na filologii. Ale stres, w życiu się tak nie bałam. Fajne uczucie znaleźć się w gronie magistrów. Wszyscy mi gratulują. Jednocześnie dowiaduję się, że dostałam się na uniwerek, na studia uzupełniające z języka. Yuppie!!! Muszę tylko poprosić dyrektorkę o zmianę planu, bo zajęcia będą w czwartki. Sprawdzam prace. Marzy mi się whisky z cola, ale... najpierw praca.

Wtorek
Rozmawiałam z dyrektorką, powiedziała że zobaczy, co da się zrobić. Oddycham z ulgą, jednak za pół godziny słyszę, że nie zmieni planu... pani dyrektor sugeruje rezygnację ze studiów. Obdzwaniam dziewczyny. Mówią, że jeśli mam rezygnować, to lepiej z pracy, nie ze studiów. A staż? Koleżanki odradzają odejście z pracy. Zastanawiam się, co zrobić. Znowu cała się trzęsę i wszystko leci mi z rąk. Nie mogę spac, koło północy zapada decyzja: jutro składam pisemną prośbę o zmianę planu, w alternatywie rezygnacja z pracy.

Środa
Dyrektorka odpisuje niemal od razu. Przychyla się do prośby o rezygnację. Rozwiązanie umowy za porozumieniem stron. Do końca miesiąca mam urlop. Tyle mi się należy. Ostatniego dnia odebiorę świadectwo pracy i po wszystkim. Już się nie zastanawiam, czy dobrze robię. Myślę, co robić dalej. Zacznę szukac nowej pracy. Nie bedę żyć ze statusem bezrobotnej. Muszę opłacić wynajęte mieszkanie. Nie wrócę do mamy, przyzwyczaiłam się już do niezależności, do samodzielności też.
Jeszcze na początku miesiąca miałam chłopaka, pracę, mieszkanie, studia. Było za dobrze. Można było przewidzieć, ze zacznie się psuć, ale żeby tak lawinowo?! Lepsze jutro było wczoraj. Samotny wieczór – wykorzystuję go na wieczór urody- kąpiel, depilacja itd. Cisza, spokój. Ja i moje myśli.

Czwartek
Jadę do szkoły. Jest fajnie. Znowu dorośli ludzie. Znowu seminarium magisterskie i przygotowanie do pisania pracy dyplomowej. To już trzecia. Cieszę się, że studiuję.
Wieczorem odwiedzam Kaśkę i Edytę. Chłopak pierwszej jak zwykle mi dokucza, że nie mam nikogo. Jakby od tego zależało moje szczęście. Odpowiadam mu, że mam ważniejsze sprawy na głowie. Druga chwali się, nowo poznanym chłopcem. Chyba się zakochała. Gratuluję jej i szczerze cieszę się jej szczęściem. A niech ma. Wychodzimy na dyskotekę, tam spotykamy jeszcze koleżanki z roku. Dołącza Rafał. Jest miły. Pijemy i tańczymy jest dobrze.

Piątek
Wracam do domu. Zdążyłam dziś jeszcze pokłócić się z mężem Asi. W ramach podziekowania za pilnowanie młodszego zrobił mi awanturę. Trudno z nim rozmawiac. Szkoda jej.
Cholibka, jutro wesele koleżanki. Nikogo nie udało mi się zaprosić. Nawet Leny, moje wyjście awaryjne, ma już dziewczynę wiec odpada. Inni albo nie mogą albo nie chcą. Chyba pospieszyłam się z rozstaniem z Przemkiem. Niedobrze zrobiłam? Na ostatniej imprezie zatańczyłam trzy razy resztę przesiedziałam, bo on gdzieś chodził. Po co komu dzieciak, dla którego sensem życia są gry komputerowe?! A może to ja się zestarzałam. Zawsze trochę odstawałam od rówieśników, unikałam głupawych zabaw. Decyzja - idę sama na wesele, bedzie dużo znajomych, jakoś przetrwam, najwyżej wcześniej wyjdę.
Tymczasem samotny wieczór. Dziś mi mniej radośnie.

Sobota
Do południa sprzątanie. Nie było na to czasu, gdy pracowałam. Znowu boli mnie głowa. Myślę, że to cos poważnego, bóle pojawiają się coraz częściej i stają się coraz bardziej uciążliwe. Po południu fryzjer i kosmetyczka, znajome ze szkoły, i na wesele. Zastanawiam się, co będzie dalej. Czarno to widzę. Ciężko mi będzie się zaczepić sie w szkole, to prawie listopad, nawet nie ma, gdzie szukać w tej mieścinie. Mama obdzwania znajomych. Zacznę znowu biegać z podaniami. W urzędzie pracy ofert brak...
Po powrocie z wesela zasstaje Karola na gadu–gadu. Moja wielka miłość. Zostawił mnie dla swojej pierwszej dziewczyny. Po dwóch latach nawiązuje ponownie kontakt. Nadal z nią żyje. Ma przyjechać na tydzień do Polski. Chyba nie chce go widzieć. Wolę go jako wirtualnego kumpla. Rozmowa przeciaga się do dwóch godzin.

Niedziela
Cierpie na chorobę filipińską po weselu a dziś szykuje się kolejna impreza. Doprowadzam się do ładu. W międzyczasie dzwoni dyrektor jednej z pobliskich szkół, chce mnie zatrudnić na pół etatu. Trzeba dojeżdżac ok. 15km. Ale lepszy rydz niż nic. Wpadam do mamy na niedzielny obiad Jest Kika i Krzysiek, Asia z dziećmi, bez męza. Na obiad przychodzi Julia z tortem. Śpiewamy „sto lat” i wspominamy dawne czasy. Później idziemy do jej mieszkania. Dzieci zostaną dziadkami.
Wspólny wieczór i każda z nas opowiada o sobie. Mamy kupę śmiechu. Szczególnie, kiedy Karolina opowiada zabawne momenty z życia z Krzyśkiem. Farciara! Kika jest szczęśliwa i chyba trochę się tego wstydzi. Ale my cieszymy się razem z nią. Potem robi się smutniej, Asia opowiada o sobie, Julia radzi sie jeszcze raz, co byśmy zrobiły na jej miejscu. Ja, no cóż, przyznałam się, że zaczęłam szukać faceta w Internecie – desperacja czy nowoczesnośc ?? Najlepsze jest wspólne szukanie rozwiązań. Każda ma pełno pomysłów. Katharsis, nie ma co. Zgadzamy sie w jednym – wszyscy normalni faceci są albo zajęci, reszta jest nic niewarta. Tym wnioskiem kończymy rozmowy i oglądamy dwa odcinki serialu „Gotowych na wszystko”.
Takie jest życie...